Ingrid Wagenaar is enthousiast tuinier en oud-journalist. Voor Groei en
Bloei Sneek schrijft ze over het wel en wee van haar tuin aan de Dr. Obe
Postmastraat in Sneek. In 2019 won haar tuin de prijs van Groei en Bloei
voor mooiste tuin van Sneek. De tuin, met de toepasselijke naam De tún fan
Obe Postma, is op afspraak open voor groepen en tijdens het Nationaal
Tuinenweekend en “Fryslân iepenet syn tunen”.

Het is mei, de maand waarin de tuin zich in volle glorie ontvouwt. De zon schijnt, de vogels zingen en
de bloemen bloeien. Niks aan de hand zou je zeggen, maar voor mij als tuinier is het een maand van
hard werken en constante ‘zorgen’.
Na Pinksteren open ik mijn tuin voor het publiek. Alles moet netjes zijn, maar hoe red ik dat zowel in
de voor- als in de achtertuin tegelijk? Het schoonmaken en opruimen van de hele tuin en alle paden
in één keer blijft een uitdaging. En dan die slakken, die glibberige kleine wezens, ze hebben een
feestmaal gemaakt van mijn zorgvuldig gekweekte planten. Ze vreten alles op, zonder enige
consideratie voor de tijd en moeite die ik erin heb gestoken. Het is alsof ze een persoonlijke vendetta
tegen me hebben.

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. De Pmpelmezen in het nestkastje doen het goed, ze vliegen in en
uit, een constante bron van vermaak en verwondering. Dit in tegenstelling tot de Waterhoentjes, die
alle Kaapse lelies in de vijver compleet kaalgevreten hebben. Waarvoor dank. Het lijkt wel een
slagveld. Wat ook een behoorlijk klus blijft is het verwijderen van de Spaanse hyacint. Ooit leuk in het
voorjaar maar inmiddels een ware plaag. Na 3 jaar consequent verwijderen heb ik de zaak inmiddels
onder controle, althans: dat denk ik!

Maar ondanks alles begint de border in de voortuin, die mijn man dit voorjaar leeghaalde, vorm te
krijgen. Ik heb via een kweker mooie planten op de kop kunnen tikken en ben hoopvol gestemd. Alles
is goed aangeslagen, met dank toch aan de vele regen van de laatste tijd. Mijn man heeft ook de
bestrating aangepakt en losse stenen in de muurtjes weer vastgezet. De fontein werkt weer en alle
tuinmeubels, parasols en potten en bakken staan weer te plak! Vullen durf ik de bakken nog niet, de
nachtvorst van eind april heeft behoorlijk wat schade aangericht in de tuin. Maar even wachten nog.
En nu, nu schijnt de zon. Het is bijna niet te geloven na al die regen en nattigheid. De eenden
zwommen op de volkstuin tussen de aardappels door. Ik zit hier nu dus, met een kopje thee in de ene
hand en m’n snoeischaar in de andere, van het zonnetje te genieten. Met een glimlach, want ondanks
alle uitdagingen en frustraties, is er geen plek waar ik liever zou zijn dan hier, in mijn tuin, in de
prachtige maand mei.

Ingrid Wagenaar